Ο κύριος Αδαμόπουλος είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Δεν συμπαθεί κανέναν και κανένας δεν φαίνεται να συμπαθεί εκείνον. Ζει μόνος, σε μια μονοκατοικία με κόκκινη πόρτα που όλα εκεί μέσα μυρίζουν βανίλια, με μοναδική συντροφιά του την κλασική μουσική που αγαπά. Οι μόνες φορές που βγαίνει από το σπίτι είναι για να πάει στη δουλειά του, κάτι που δεν τον ευχαριστεί ιδιαίτερα καθώς βρίσκει όλους τους συναδέλφους του ενοχλητικούς στην καλύτερη περίπτωση.
Όταν όμως ο Κώστας, ο μοναδικός φίλος που είχε ποτέ και με τον οποίο έχουν να μιλήσουν πολλά χρόνια, τον επισκέπτεται και σχεδόν τον αναγκάζει να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του, η ζωή του θα αρχίσει να αλλάζει. Ο Κώστας δεν είναι σαν εκείνον. Έχει κάτι το άγριο και απρόβλεπτο, πράγμα που τρομάζει τον κύριο Αδαμόπουλο και είναι και ο λόγος που σταμάτησαν να μιλάνε πριν χρόνια.
Παράλληλα, ο αστυνόμος Μανιάτης, ύστερα από συνταξιοδότηση του προκατόχου του, αναλαμβάνει μια υπόθεση δολοφονίας που παραμένει άλυτη εδώ και είκοσι χρόνια. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο περίπλοκα όταν και άλλες δολοφονίες με κοινά στοιχεία με την πρώτη έρχονται στο φως.
Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα δεν θα έλεγα πως είναι καθαρά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα καθώς ο συγγραφέας έχει δώσει περισσότερη έμφαση στους χαρακτήρες του βιβλίου και την ψυχολογία τους. Το αστυνομικό κομμάτι έρχεται σε δεύτερη μοίρα, αλλά προσωπικά αυτό δεν με ενόχλησε καθόλου. Μου αρέσει όταν οι συγγραφείς δίνουν την ευκαιρία στους αναγνώστες να μπουν στο μυαλό και στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Και σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μας έχει δώσει ένα καστ από πολλούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες.
Αυτό που μου άρεσε στο Σπίτι με την κόκκινη πόρτα είναι ότι έχει γρήγορη πλοκή και δεν κουράζει με περιττές περιγραφές και αναλύσεις. Οι λεπτομέρειες που δίνονται είναι τόσες ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Ένα άλλο κομμάτι που επίσης μου άρεσε είναι κάποιες ανατροπές που δεν τις περίμενα με τίποτα.
Παρόλα αυτά όμως, η γενική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο είναι λίγο μέτρια. Ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας βασιζόταν σε ένα συγκεκριμένο στοιχείο, που πιστεύω πως ήταν αρκετά εύκολο να το καταλάβεις από την αρχή ακόμα. Επίσης το αστυνομικό κομμάτι το βρήκα λίγο αδύναμο, με κάποιες συμπτώσεις να διευκολύνουν αρκετά το έργο των αστυνομικών.
Ο πρωταγωνιστής από την άλλη, ο κύριος Αδαμόπουλος, με δυσκόλεψε πολύ. Καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους που παρουσιάζεται έτσι, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον μου.
Σίγουρα είναι ένα αξιοπρεπές βιβλίο που δυστυχώς όμως προσωπικά δεν μου ταίριαξε.
Kiss the reader 